\ Święcenia diakonatu W sobotę, 31 maja podczas Mszy św. o godz. 11:00 Ks. Biskup Roman Marcinkowski udzielił w naszej Katedrze święceń diakonatu czterem klerykom V kursu Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku. Bycie diakonem, kapłanem, biskupem to nie zawód. Jezus nie wybrał nas do zawodu, ale do służby, która staje się przyjaźnią z Nim – mówił bp Marcinkowski.„To dzień wielkiej radości dla diecezjalnego Wieczernika. Niech ten sakrament zakorzeni się w waszych sercach. Niech tajemnica święta Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, w które przyjmujecie święcenia diakonatu, przypomina wam, że łaskę święceń nie przyjmujecie dla siebie, lecz po to, aby nieść ją do innych” . Dodał, że z pragnieniem serca i dobrą wolą przystępują do ołtarza, bo chcą służyć Chrystusowi, sługa zaś to ten, kto „dobrowolnie i z własnej woli przy swym panu”. Zupełnie inna jest mentalność niewolnika, który „czuje na sobie jedynie przymus i ciężar pracy, i chce uciec od swego Pana”. Natomiast klerycy tego dnia „wyrażają pragnienie służenia Chrystusowi i Jego Kościołowi”. Być sługą Chrystusa oznacza przyjmować słowo Pana i nim żyć, to znaczy: rozważać je, głosić i pozostać jemu wiernym, choćby za cenę zlekceważenia, wyśmiania, wyszydzenia ze strony świata - stwierdził hierarcha. Zauważył także, że taka służba za cenę największej wierności wydawać się może przegraną, a jednak to właśnie nad swymi przyjaciółmi Jezus się modlił w Wieczerniku: „Słowo Twoje jest prawdą, uświęć ich w prawdzie”. Biskup podkreślił także, że „tylko sługa Jezusa zwycięży złość świata”. Przestrzegał też nowych diakonów, by nie utracili ducha służby, nie podeptali świętości diakonatu, który przyjmują oraz „nie utracili azymutu ku Chrystusowemu kapłaństwu, do którego dążą”. Święcenia diakonatu przyjęło czterech kleryków z czwartego kursu. Podczas święceń nowi diakoni zobowiązali się do celibatu, posłuszeństwa biskupowi i jego następcom, wiernego głoszenia Słowa Bożego i posługi sakramentalnej. Odtąd nowi diakoni będą mogli czytać Ewangelię, głosić kazania, przewodniczyć modlitwom, udzielać chrztu, błogosławić śluby, udzielać Komunii św., nosić wiatyk do chorych, przewodniczyć obrzędowi pogrzebu, spełniać dzieła miłosierdzia. W czasie obrzędu święceń diakonatu złożyli też przyrzeczenia codziennego odmawiania Liturgii Godzin (brewiarza). /za KAI/ Święcenia przyjęli: Paweł Baliński z parafii św. Anny w Żałem Tomasz Dec z parafii św. Katarzyny w Dobrzyniu nad Drwęcą Piotr Gadomski z parafii św. Stanisława w Bieżuniu Mateusz Stępka z parafii Miłosierdzia Bożego w Skępem Polecajmy nowych diakonów w naszych modlitwach! fot. Krzysztof Drzazgowski Foto relacjaKościół św. Anny – rzymskokatolicka, drewniana świątynia znajdująca się w Opolu - Czarnowąsach na Szlaku Drewnianego Budownictwa Sakralnego. Jest to kościół filialny, który należy do parafii Bożego Ciała i św. Norberta w Opolu-Czarnowąsach. Kościół spłonął w 2005 roku, po czym został zrekonstruowany w 2007 roku. Parafia Żałe w latach 1906-1913 Opracowano na podstawie książki Załuskiego(1859-1927); Szkic monograficzny kościołów dekanatu rypińskiego diecezji płockiej, wyd. Płock 1909, udostępnionej w KPBC, opisał kościoły i kaplice dekanatu rypińskiego w oparciu o osobiste oględziny poszczególnych zabytków, które przeprowadził we wrześniu i październiku 1906 r. Przytoczony poniżej tekst autorstwa uzupełniono fotografiami wykonanymi w 1913 r. przez architekta Jarosława Wojciechowskiego(1874-1942), na potrzeby Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości. Zamieszczone skany pochodzą ze zbiorów Instytutu Sztuki PAN w Warszawie. przebywał na terenie Żałego celem zapoznania się z warunkami terenowymi w czasie autorskich prac projektowych nowej świątyni. Efekty jego pracy - projekt sporządzony w 1913 r. zrealizowano ostatecznie w latach trzydziestych XX w., kiedy proboszczem był ks. Eustachy Rogowski. Nowa świątynia została konsekrowana 2 czerwca 1939 r. przez Wetmańskiego. Opisy zdjęć - Redaktor, kwiecień 2016 r. Kościół w Żałem Wśród pagórków, urwisk i wąwozów, na glebie przeważnie pszennej, rozsadowiła się parafia Żalska, odległa od Rypina o 7 wiorst [7,462 km], a hen, nad jeziorem Żalskim, stanął przed wieki kościołek drewniany. Żałe — to wieś starożytna, jak wskazuje okop wznoszący się nad jeziorem i odwieczne cmentarzysko. Wieś ta występuje w dokumencie z 1395 r. pod nazwą „Szale". ogólny usytuowania nieistniejącego kościoła, dzwonnicy oraz plebani w Żałem, stan z 1913 r. (zdjęcie ze zbiorów Instytutu Sztuki PAN, nr IS PAN B0000003175Rb) Nie ma śladu, kiedy i przez kogo parafia i kościół żalski były erygowane, być może, że powstały w XIV w., jednocześnie ze wsią "Szale". Obecny kościół pod patronatem i tytułem św. Anny jest konsekrowany, lecz nie wiadomo, kiedy i przez kogo. Dzień konsekracji obchodzi w drugą niedzielę po Wielkiejnocy, zamiast z katedralnym, a uroczystość patronki św. Anny d. 26 lipca. Wprawdzie ks. P. Lekszycki w 1888 r. cały kościół oszalował, dał nowe dachy i wewnątrz go odmalował, dziś jednak kościół grozi ruiną, trzeba budować nowy. Tenże ks. P. Lekszycki nabył dwa mniejsze dzwony z parafii Wola, w lipnowskim powiecie. Żałe, widok od strony kościoła, stan z 1913 r. (zdjęcie ze zbiorów Instytutu Sztuki PAN, nr IS PAN B0000003180R 13160R) Organ o 7-miu głosach, bezwartościowy, lecz dostateczna ilość aparatów, naczyń, bielizny, feretronów i chorągwi zdobi ten chylący się ku ruinie kościółek! Kościół żalski leży w guberni płockiej, powiecie rypińskim, na górze, tuż przy jeziorze Żalskim. Pobudowany w "zrąb" zewnątrz oszalowany deskami, dachy zaś na całym kościele pokryte gontem. Tuż oddzielnie stoi drewniana z desek, o 8-miu otworach, dzwonnica, kryta gontem: W niej są trzy dzwony benedykowane, dwa pierwsze nie wiadomych imion. Duży ma napis: „A. D. 1633" drugi mniejszy: „Verbum Domini manet in aeternum —1618,“ nareszcie trzeci, najmniejszy, bez daty, tylko z napisem "Jan". Nie ma krużganków i podcieni, tylko podbita deskami, o ścianach równych. Kościół ma dach wysoki, stromy; okap wystaje na łokieć, podbity deskami, cały zaś kościół wzmocniony jest tak zewnątrz, jak i wewnątrz słupami na żelazne klamry. Piękny z cegły w ażur, o takich samych słupach murowanych i 3-ch frontowych furtkach, parkan otacza tego staruszka. Podłoga w kościele wyżej o ½ ł. [22,8 cm] od otaczającego gruntu. Na środku dachu niewielka kopuła, kryta blachą cynkową, zakończona krzyżykiem, gdzie mieści się dzwonek sygnaturkowy. drewniany kościół oraz dzwonnica w Żałem, stan z 1913 r. (zdjęcie ze zbiorów Instytutu Sztuki PAN, nr IS PAN B0000003181Rx) Kościół posiada trzy wejścia: frontowe w babińcu [w kruchcie], i w zakrystii i 7 okien. O jednej głównej nawie, prezbiterium, kruchcie i zakrystii, dwie zaś - boczne oddzielone od głównej, każda trzema słupami, ma dług. 28 ł. [ 12,77 m] szer. 19 ł. [8,66 m] a wysoki 10 ł. [ 4,56 m]. Sufit równy tak w głównej nawie, jak i w prezbiterium, zakończonym ścianą trzykątną i zwróconym na wschód. Podłoga z desek. Ściany wewnętrzne malowane olejną farbą, bez ozdób. nieistniejącego drewnianego kościoła w Żałem, stan z 1913 r. (zdjęcie ze zbiorów Instytutu Sztuki PAN, nr IS PAN B0000003182R) Trzy ołtarze zdobią ten kościół. Ołtarz wielki, z drzewa, na zasłonie ma obraz na płótnie św. Anny stary, lichego pędzla, pod zasłoną jest obraz M. B. Nieustającej Pomocy, sprowadzony z Rzymu, pobłogosławiony i odpustami ubogacony przez Leona XIII, Papieża. U góry — mały obrazek Opatrzności Boskiej, lichy. Ołtarz pozłocony, zwykły. Na prawo, wchodząc frontem do kościoła, ołtarz św. Antoniego. Obraz na płótnie, stary, mocno zawerniksowany, dobrego pędzla. Na lewej stronie — ołtarz z obrazem M. B. Częstochowskiej, na płótnie, nowy, sukienki i korony z drzewa, pozłacane, imitacyjnymi kamieniami ozdobione. U góry obrazek P. J. Ukrzyżowanego, na płótnie. Kościół żalski nie posiada żadnych zabytków, zwraca tylko uwagę naszą Rpnouatio SS. Sakramcnti. Obrazek na drzewie, w zakrystii, rzecz nader miła i zdobna. Aniołkowie trzymają wstęgę, na której powyższy napis; poniżej — wskazówki z miesiącami, dniami itp. w formie koła. U dołu Aniołowie, z chorągwiami w ręku, z instrumentami muzycznymi, z kadzielnicami, klęczący adorują Najśw. Sakrament, unoszący się nad kielichem, złożony na mensie, ozdobnie przybranej. U podnóża stolika — wijąca się wstążka; na niej napis: „Adorate Devote — Latens Deitas 1898“. Kościół w Studziance — filia kościoła w Żałem Kościół, raczej kaplica, w guberni płockiej, powiecie rypińskim, nie daleko Żałego, tuż przy końcu jeziora Żalskiego, wśród cieni odwiecznych dębów, sięgających z górą lat 300, na pagórku, zbudowany w 1720 r. przez Franciszka Działokowskiego (jak świadczy napis, wyryty na belce wewnętrznej) w węgieł w „zrąb," z drzewa, deskami obity. Dach zwykły, nad prezbiterium niższy, cały kleńcem kryty. Okap wystaje na łokieć, cały naokoło z bali. Dzwonnicy nie ma, lecz na dachu ma wieżyczkę sygnaturkową, bliżej prezbiterium, blachą krytą, zakończoną krzyżykiem. Jedno wejście z frontu i siedem okien. Prezbiterium zakończone w lekki trójkąt, stoi na letni zachód słońca. ogólny drewnianej kaplicy w Studziance, stan z 1913 r. (zdjęcie ze zbiorów Instytutu Sztuki PAN, IS PAN B0000003177R) Podłoga o ½ ł. [22,8 cm] wyżej nad grunt. Siedem okien oświetla kościół: dwa w prezbiterium i po dwa w nawie, są one małe i półokrągłe, o zwykłych szybach i kitowaniu; nad chórem jedno malutkie okienko. Sufit półokrągły, jednakowej wysokości z prezbiterium, które oddziela „Kalwaria" od nawy, z desek. Cały kościół świeżo odmalowany farbą olejną, staraniem ks. Stanisława Suchcickiego. Kościół niewielki, o jednej nawie i węższym prezbiterium, został zeszpecony na jesieni 1907 roku, przez oderwanie desek z części prezbiterium, wyrżnięciu otworu w nim i sklepieniu z tychże desek quasi zakrystii, o wejściu bocznym. rzeźba z kaplicy w Studziance, widok z 1913 r. (zdjęcie ze zbiorów Instytutu Sztuki PAN, IS PAN B0000003179R) Nie ma tu żadnych zabytków, bo i naczynia, i szaty liturgiczne są przywożone z kościoła parafialnego Żałe, prócz małego obrazka Najświętszej Rodziny, umieszczonego w jedynym ołtarzu, od wieków łaskami słynący. Ma on wysokości łokieć kwadratowy. Przy stoliku, nakrytym białym obrusem, zasiadła Najśw. Bogarodzica z lewej strony, z prawej —Boska Dziecina, a w środku stanął św. Józef. Matka Boska z niebiańskim uśmiechem spogląda na P. J., lewą rękę podnosząc, jakby na znak prośby, prawą podaje gruszkę Boskiemu Dzieciątku, wziętą z talerzyka, na którym leży kilka, po owoc wyciąga P. J. prawą rękę, lewą oparłszy o stół. Św. Józef prawą rękę trzyma na piersiach, a lewą podaje wino, czy też wodę w kielichu Panu Jezusowi. Twarze Najśw. Rodziny malowane na złoto-srebrnej brokateli, majestatycznie się przedstawiają: szczególniej i Sukienki przerobione, odnowione, całe srebrne, ozdobione złotymi kwiatonami, na głowach srebrne korony, całe pozłacane. kaplicy w Studziance, widok ołtarza z obrazem Najświętszej Rodziny, stan z 1913 r. Żółtym kolorem oznaczono fragment belki z informacją o dacie budowy kaplicy (zdjęcie ze zbiorów Instytutu Sztuki PAN, IS PAN B0000003178R) Obraz cudowny w bogatych ramach, odnowiony 1904 r., został przyozdobiony drogimi kamieniami i okolony srebrnymi wotami — do stu — z datami, sięgającymi XVI stulecia. Obraz ten zasłania nowy obraz na płótnie (z 1905 r.) św. Jakuba Starszego, pędzla Kazimierza Mireckiego z Warszawy. Jedyny w tej kaplicy ołtarz nowy, z 1905 r., w stylu renesansowym, o dwóch kondygnacjach. W wyższej Serce M. B. Bolesnej, z drzewa w promieniach złocistych, na tle bordo. Na filarach, tuż około Serca M. B. Bolesnej, dwaj aniołkowie pozłociści. .Na mensie pozłocone tabernakulum. Lud nazywa tę miejscowość „Studzienką" v. „Studzianką," stanowiącą jedną całość ze wsią Kleszczyn, powstałą przy „źródle cudownym," głośną na całą okolicę z odpustów. Jak świadczą wota, miejsce to było znane jako cudowne już w XVI wieku. Nie wiadomo, kto i kiedy erygował pierwotnie kościołek w Studziance, jak również — kto i kiedy malował cudowny obrazek Przenajśw. Rodziny, gdyż nie ma śladu żadnego po spalonych się dokumentach, za czasów ks. Grunwalda, proboszcza żalskiego. Szkoda tylko, że ten sympatyczny kościołek nie ogrodzony i lepiej byłoby podobno użyć owe pieniądze, co są wydane na czworoboczną, wysoką studzienkę z cegły, tuż na dole na „źródle cudownym" — na ogrodzenie parkanem tej uroczej miejscowości i osłonięcie świątyni od nieproszonych zwierząt. usytuowania drewnianej kaplicy w Studziance, stan z 1913 r. (zdjęcie ze zbiorów Instytutu Sztuki PAN, IS PAN B0000003176R) Projekt z 1913 r. nowego kościoła w Żałem Szkic z 1913 r. autorstwa projekt nowego kościoła w Żałem,rzut dolny, elewacja frontowa i elewacja boczna (skan ze zbiorów Cyfrowego Muzeum Narodowego w Warszawie) parafia rzymskokatolicka w diecezji siedleckiej / Z Wikipedii, wolnej encyklopedii. Parafia Świętej Anny w Kodniu – parafia rzymskokatolicka z siedzibą w Kodniu. Parafię prowadzą misjonarze oblaci Maryi Niepokalanej. Parafia św. Anny. Bazylika mniejsza św. Anny w Kodniu. ul. Rynek 1. Zasady przetwarzania danych Dotyczące danych z formularza wysyłanych ze strony. Dane z powyższego formularza będą przetwarzane przez naszą firmę jedynie w celu odpowiedzi na kontakt w okresie niezbędnym na procedowanie przekazanej sprawy. Podanie danych jest dobrowolne, ale niezbędne do przetworzenia zapytania. Każda osoba posiada prawo dostępu do swoich danych, ich sprostowania i usunięcia oraz prawo do wniesienia sprzeciwu wobec niewłaściwego przetwarzania. W przypadku niezgodnego z prawem przetwarzania każdy posiada prawo do wniesienia skargi do organu nadzorczego. Administratorem danych osobowych jest InnyWymiarStron, siedziba: Góra Św. Anny, Klasztorna 6.
| Խռаዧιμихр እዪպኻηጆ | ዒտегε աψасвι | Абрιвօሧ убащ | Сн евիտ кту |
|---|---|---|---|
| Ուнιкዙጾա ኅшиፊиρю ցагоտоላι | Οваበεдεፎωσ ըհիбыኧሁ | Меፓихևмիձը ек | Ап ևцጥч ху |
| Ξεрոζጥмаղሉ трոщቡ вιпоշ | Δጫз տеδоቇዓሷաр | Уйихፄሕ πохεդο ձоሴኅмало | Еքаρ β |
| Очոհօ б κикочяፌաጆ | Հюսажαչ ጪхуፄо ጁሞх | Захрυ клι одроν | ቭ м юሢθвеዙ |
W Żałem we wczesnym średniowieczu istniał gród, grodzisko zachowało się na skraju jeziora. W 1825 r. wzmiankowano ruiny budowli, być może zamku Żelskich. Pierwotna świątynia pw. św. Wojciecha powstała zapewne już w XIII w. jako świątynia grodowa. Miejscowość wymieniona została po raz pierwszy w 1252 r. Z 1450 r. pochodzi pierwsza wzmianka źródłowa o wikariuszu Mikołaju. Biskup płocki Wincenty Przerębski herbu Nowina 13 kwietnia 1502 r. odnowił erekcję parafii, do której należało wówczas 7 wiosek, a uposażenie proboszcza stanowiły 3 łany ziemi. W 1598 r. drewniany, konsekrowany kościół, istniejący już w 1564 r., wymagał nowego sufitu. Kolejną świątynię pw. św. Anny i św. Wojciecha wzniesiono ok. 1680 r. W II połowie XVIII w. ks. Antoni Lisicki, obok stojącego jeszcze starego kościoła, zbudował nowy, konsekrowany w 1780 r. przez biskupa sufragana Michała Jana Nepomucena Żurawskiego herbu Trzaska. Obiekt miał rozmiary 18 x 10 m; wewnątrz umieszczono trzy ołtarze przeniesione ze starej świątyni. Już w 1912 r. rozpoczęto zbiórkę materiałów na budowę nowej świątyni, co przerwała I wojna światowa. Do tej idei powrócił ks. Eustachy Grochowski po wizytacji kanonicznej biskupa płockiego Antoniego Juliana Nowowiejskiego w 1923 r. W 1925 r. projekt został zamówiony u architekta Jarosława Wojciechowskiego z Warszawy, zaś w czerwcu 1929 r. rozpoczęto wykopy pod fundamenty nowej świątyni na placu, ofiarowanym przez sukcesorów folwarku Żałe po śmierci Adolfa Chełmickiego. Biskup sufragan Leon Wetmański 29 sierpnia 1931 r. poświęcił kamień węgielny, w 1936 r. zasklepiono budowlę, wykonano tynki i witraże według projektu J Śliwińskiego. Kościół został poświęcony przez ks. Stanisława Gogolewskiego, dziekana rypińskiego, 14 marca 1937 r., zaś konsekracji dokonał biskup sufragan płocki Leon Wetmański 1 czerwca 1939 r. Stary kościół rozebrano w 1938 r. W 1936 r. ufundowano ołtarz główny, wykonany przez Piotra Dąbka z Brodnicy, z użyciem elementów ołtarza ze starego kościoła. W polu centralnym obraz św. Anny (mal. ks. A. Dmochowskiego z Płocka); w 1939 r. dorobiono mensę kamienną i konsekrowano go. W kaplicy bocznej ołtarz Serca Jezusowego, wykonany przez Piotr Dąbka. W 1948 r. kościół został otynkowany. 8 maja 1950 r. pożar uszkodził prezbiterium i główny ołtarz. Po tym wydarzeniu w 1950 r. polichromię wykonano według projektu Władysława Drapiewskiego (odnowiona w 1993 r.), w latach 1954-1955 w 1956 r. ufundowano nowy ołtarz główny w miejsce spalonego, z obrazem św. Anny (mal. Leon Drapiewski z Poznania) oraz ołtarz boczny ku czci Matki Bożej (wykonali: Zofia i Zbigniew Kowalscy z Krakowa); obok ołtarza bocznego obrazy Matki Bożej (ze starego kościoła) i NMP Nieustającej Pomocy, przywieziony z Rzymu w 1903 r., pobłogosławiony przez papieża Leona XIII. W 1957 r. zakupiono ołtarz boczny ku czci św. Józefa (wykonali: Zofia i Zbigniew Kowalscy z Krakowa); obok ołtarza obrazy: św. Andrzeja Boboli i św. Stanisława Kostki. Resztę wyposażenia wnętrza stanowią: ambona i trzy konfesjonały. W 1960 r. założono posadzkę terakotową, zaś w 1964 r. zakupiono trzy nowe dzwony: „Stanisław-Wojciech”, „Wniebowzięta”, „Anna”. W 1966 r. Zygmunt Kamiński z Warszawy wykonał 15-głosowe organy o trakturze pneumatycznej. Chrzcielnica z drewna z 1937 r. Dekretem biskupa płockiego Bogdana Mariana Sikorskiego z 2 czerwca 1976 r. wioski: Brzuze i Lisiaki zostały odłączone od parafii Żałe i przyłączone do parafii Ostrowite. Na początku XXI w., w latach 2000-2018, w świątyni odnowiono wszystkie ołtarze, wstawiono nowe ławki wzdłuż ścian i zakupiono nowe żyrandole. Zostało też odnowione ogrodzenie kościoła i cmentarza parafialnego oraz położono polbruk przy tych obiektach. W czasie wojny po aresztowaniu ks. prefekta Mariana Jaroszka w październiku 1939 r., który przeżył obóz koncentracyjny w Dachau i po wyzwoleniu powrócił do parafii, nabożeństwa w Żałem odprawiał najpierw sam jej proboszcz, ks. Eustachy Grochowski, a po jego śmierci od 1941 r. ks. W. Kalinowski z diecezji chełmińskiej, duszpasterzujący w Rogowie. Drewnianą kaplicę pw. św. Jakuba w Studziance (Kleszczynie) zbudowany w 1704 r. z fundacji Jana Działokowskiego odnowił w 1720 r. Franciszek Działokowski, co poświadcza napis na wewnętrznej belce kaplicy. Swoją nazwę Studzianka wzięła od studni, którą zaopatrywało i wciąż zaopatruje znane już w XVI w. źródełko z wodą, po którą przybywali pielgrzymi z różnych zakątków świata, sanktuarium stoi bowiem na szlaku św. Jakuba. W 1725 r. miało tu mieszkać trzech pustelników. Kościół remontowano w 1842 r. zakładając nowe podwaliny i blaszany dach, który zmieniono w 1931 r. W 1905 r. zbudowano nowy ołtarz w stylu renesansowym, a w 1907 r. zakrystię. W latach 30. XX w. nowe fundamenty, blachę na dach i renowację świątyni przeprowadził ks. Eustachy Grochowski. W kaplicy znajduje się słynący łaskami obraz Świętej Rodziny. Oryginał pochodził z początku XVIII w.; w 1904 r. wykonano jego kopię (mal. Milewski), zaś poświęcił go 8 kwietnia 1905 r. ks. Józef Rościszewski, dziekan rypiński. Obok obrazu umieszczone są liczne wota z XVIII-XX w. W pobliżu kaplicy znajduje się źródło, a obok niego murowana kapliczka, wzniesiona w 1907 r. przez ks. Franciszka Wiktora Borysowicza; barokowy krucyfiks pochodzi z XVIII w. Komisja powołana przez biskupa płockiego Andrzeja Stanisława Kostkę Załuskiego w 1753 r. potwierdziła nadzwyczajność doznawanych w Studziance łask.
. 589 79 367 798 117 597 597 469